Πριν από τέσσερις εβδομάδες έγραψα σε τούτη εδώ τη στήλη πως είναι κάιρια ανάγκη όλοι οι εβραιόφιλοι του κόσμου να διαμαρτυρηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο εδώ και δεκαετίες το Ισραήλ, εκμεταλευόμενο την στρατιωτική και οικονομική του υπεροπλία, εφαρμόζει μια πολιτική γενοκτονίας εναντίων των Παλαιστινίων. Αυτή η πολιτική εξόντωσης πραγματώνεται πέρα κάθε ηθικό ανθρώπινο κανόνα –πέρα ακόμη και από το γεγονός ό,τι ο Εβραϊσμός μέσα στην ιστορία υπήρξε στόχος αναρίθμητων διώξεων (πάντοτε ανήθικων, καθώς καμία δίωξη ενός λαού δεν μπορεί να έχει το παραμικρό μόριο ηθικής) με πιο πρόσφατη (και οριακή για το πού μπορεί να φτάσει η ρατσιστική κτηνωδία) το Ολοκαύτωμα. Για το λόγο αυτό τιτλοφόρησα το κείμενο μου «Τα Άουσβιτς της Δυτικής Όχθης»· ήθελα να υπογραμμίσω ότι αυτά που γίνονται σήμερα στην Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας (ο στρατός κατοχής, οι εποικισμοί, οι βομβαρδισμοί, οι κατεδαφίσεις, η περιστολή ατομικών δικαιωμάτων, οι δολοφονίες αμάχων από ένστολους στρατιώτες) είναι τα βήματα μιας ολέθριας πολιτικής γενοκτονίας, που (δυστυχώς) βασίζεται στην ναζιστική θεωρία του «ζωτικού χώρου». Εξάλλου και οι θάλαμοι αερίων του Άουσβιτς προετοιμάστηκαν, ως γνωστόν, με τις εκλογές του 1933, τους Νόμους της Νυρεμβέργης του 1935, τη Νύχτα των Κρυστάλλων το 1938 – και για όλα αυτά σιωπηλά ή βροντερά συναινούσε η πλειοψηφία του γερμανικού λαού.

Μια ιδιαίτερα γόνιμη αναγνωστική αντίδραση σε αυτό το κείμενο, ήταν για μένα και το τηλεφώνημα του δημοσιογράφου και επικοινωνιολόγου Ζαν Κοέν (με τον οποίο δεν είχα καμία προσωπική γνωριμία), ο οποίος πέρα από τις επί της ουσίας παρατηρήσεις του, μου επισήμανε πως ανέβαζα τον αριθμό των νεκρών των σφαγών στη Σάμπρα και τη Σατίλα το 1982 στο λανθασμένο νούμερο των εξήντα χιλιάδων. Δεν χρειάστηκα ιδιαίτερα μεγάλη έρευνα για να διαπιστώσω πως είχε δίκαιο. Η κυβέρνηση του Λιβάνου την επαύριο του μακελειού κατέγραψε 762 πτώματα δολοφονημένων ενώ άλλα 1200 υπολογίζεται πως είχαν ήδη θαφτεί από τους συγγενείς τους. Σε κάθε περίπτωση (όπως συμφωνήσαμε και με τον Ζ. Κοέν) η σφαγή των αμάχων από τους Φαλαγγίτες υπό την ηθική αυτουργία του Αριέλ Σαρόν, τότε υπουργού της Εθνικής Άμυνας του Ισραήλ, συνιστά ένα φριχτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (για το οποίο, αλίμονο, δεν δικάστηκε κανένας στη Χάγη). Ωστόσο όποιος επιχειρεί να αρθώσει έναν δημόσιο λόγο οφείλει να είναι όσο κοντύτερα στην αλήθεια μπορεί, ιδίως όταν αναφέρεται σε νούμερα νεκρών: ο τριανταπλασιασμός ενός αριθμού ήταν λάθος που οφειλόταν στην δική μου ανεπάρκεια (αλλιώς: στην ελλειπή μου γνώση) και η συγγνώμη μου προς τους αναγνώστες ας θεωρηθεί δεδομένη.

Η ηλεκτρονική περιδιάβαση στην ιστοσελίδα του Ζ. Κοέν (www.cohen.gr) η οποία επικεντρώνεται ιδιαιτέρως σε ζητήματα Μέσης Ανατολής, είχε για μένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον: εύλογα ο Ζ.Κ., έχοντας μεγαλώσει στο Ισραήλ, το θεωρεί δεύτερη πατρίδα του και βλέπει τα πράγματα με την οπτική ενός Ισραηλινού. Μερικές από τις θέσεις του ή τις θέσεις τρίτων που αναδημοσιεύει με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Ωστόσο υπάρχουν τοποθετήσεις του που με εκπλήσσουν ευχάριστα, ιδίως όταν αναφέρεται στις προτάσεις του για το μέλλον, ένα μέλλον που δηλώνει καθαρά πως πρέπει να περιλαμβάνει και ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος: δεν διστάζει να χαρακτηρίσει στρατό κατοχής τον Ισραηλινό στρατό στην Δυτική Όχθη, παράνομους τους επικοισμούς, «Γκερνίκα της Μέσης Ανατολής» τη Ράφα και, ανάμεσα στα άλλα, να προτείνει την εξ ολοκλήρου απόδωση της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στους Παλαιστινίους, ολοκληρωτική εγκατάλειψη των εποικισμών, διοικητική διχοτόμηση της Ιερουσαλήμ με θρησκευτική διοίκηση (και παράλληλα την μη επιστροφή των προσφύγων με την πλήρη αποζημίωσή τους από το Ισραηλιτικό κράτος). Μακάρι οι απόψεις του να ήταν πλειοψηφία, ή, έστω, ισχυρή μειοψηφία, στο Ισραήλ.

Επίσης σύμφωνο με βρίσκει και μία ακόμη θέση του Ζ. Κοέν (και, βέβαια, όχι μόνο δική του). Η πολιτική της ισλαμικής τζιχάντ εναντίων του Ισραήλ είναι ολέθρια – και, εγώ θα συμπλήρωνα, καθώς βασίζεται και αυτή στην θεωρία του «ζωτικού χώρου» είναι και αυτή ναζιστική. Η λογική των φανατικών Παλαιστινίων ότι πρέπει να ξεριζωθεί το Ισραήλ από τα «ιερά εδάφη» του Αλλάχ είναι και ανήθικη και καταστροφική (και δυστυχώς αυτή η λογική εκθρέφεται και γιγαντώνεται με την πολιτική της κτηνώδους στρατιωτικής βίας του Ισραήλ και των κτηνωδών επιθέσεων αυτοκτονίας σε αμάχους από την άλλη πλευρά). Ο ρόλος των ρυθμιστικών θρησκειών αποδεικνύεται ξανά αποκρουστικός: από την μια οι «εκλεκτοί του Θεού», από την άλλη οι «πιστοί» που θα καθαρίσουν τους «απίστους». Και λίγοι, ελάχιστοι, συλλογίζονται την τόση ακυρωμένη αγάπη, αυτήν που πηγαίνει στην άβυσσο για προαιώνιους μπαμπούλες και σκιάχτρα, για αδειανά πουκάμισα.

(Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής, στις 29-08-2004.)